در پنجشیر، برای نماز اشراق از وضو گرفتن لب جوی باغ ما برخاسته بود و آستین پیراهنش را پایین می‌زد، به یک‌باره‌گی گفتم، آمرصاحب چرا خودتان قدرت را نمی‌گیرید که منتظر رهبران استید؟ با لبخند ملیح جواب داد، جان بیدر! این افغانستان صدها مشکل دارد، عدالت کردن کار آسان نیست، پیش خدا رفته‌گر استیم…
وقتی وضعیت هژده سال کشور را مرور می‌کنم که چگونه با وجود همۀ فرصت‌ها، کار ما به اینجاها کشانیده شد، آن توصیۀ ماندگار آمرصاحب شهید به یادم می‌آید. اما امروز:
– قرار به این نبود که تعهدات، قول و قرارها شکسته شوند و از حوزۀ مقاومت کاندیداهای متعدد به‌ میدان بیایند.
– قرار به این نبود که جمعی به بهانۀ دستاربندی و ختم قرآن، قرآن‌شکنی کرده، جایی که باید هیچ تیمی کمپاین نمی‌کرد، کمپاین نمایند.
– قرار به این نبود که هژدهم سنبله را به گونۀ سازمان‌یافته سبوتاژ کرده برهم بزنند و ۲۸ سنبله را کمپاینی سازند.
و بسیاری پیمان‌شکنی‌هایی که بنابر مصلحت عمومی از ذکر آن خوددارى می‌کنم. اگر امروز با مردم‌ و حوزۀ خودی چنین جفاهایی مرتکب می‌شوند، فردا در مقام قدرت با خلق خدا چه خواهند کرد؟
مطمین باشید که سرنوشت نامعلوم پیش‌رو به مراتب نگران کننده‌تر است نسبت به بازی‌های چند روزۀ کمپاینی که بازهم مردم تاوان آن را خواهد پرداخت. در بهترین حالت، حکومت کردن در افغانستان نه تنها ظرف بسیار بسیار کلان می‌خواهد که حتا به یک معما می‌ماند و معجزه می‌طلبد.

احمدولی مسعود
نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری